Urenlang kan ik kijken naar deze muur. Het zonlicht dat door oude ruiten valt verft prachtige, zacht gekleurde banen op de muur. Telkens wanneer het licht verandert zijn er andere schaduwen. En dan de kleuren, die zijn ook nooit echt hetzelfde lijkt het wel. Een tijdje geleden heb ik een facet geslepen kristal opgehangen voor het raam. Het zonlicht werd in miljoenen lichtjes over de muur verspreid, als sterren aan een wolkeloze hemel. Het was een fascinerend schouwspel. Maar, nu heb ik het kristal weggelegd. Ik heb behoefte aan een rustige muur. Met het simpele lijnenspel van de schaduwen. Aan alleen de zachte tinten van het glas als de zonlicht door het raam valt.
Meestal komen mijn gedachten vanzelf tot rust als ik een tijdje zo zit te kijken. Nu voel ik dat ook. Alle dingen, die ik nog van mezelf moet doen, vervagen naar de achtergrond. De sneltreinvaart van gedachten, ideeën en gevoelens wordt langzaam aan een boemeltreintje. Ik laat het landschap in mijn hoofd aan me voorbij gaan. Ik beeld me het ritmische geluid in van de wielen op het spoor. Met een diepe zucht laat ik alle spanning van me afglijden.
Dan zie ik dat er een beeld begint te verschijnen in het kleuren- en lijnenspel op de witte muur voor me. Het lijkt op een pad, kronkelend langs een beekje. Ik stap uit het boemeltreintje en sta direct op de oever. In een opwelling doe ik mijn schoenen uit en begin te lopen. Ik geniet van de koelte, de volle zon wordt tegengehouden door het bladerdak van de bomen om me heen.
Ik blijf het glinsterende water van het beekje volgen. Ook hier zorgt het zonlicht voor een prachtig schouwspel van zon en schaduwen. Hier en daar zie ik een open plek. Daar zou ik wel willen stoppen, voor een picknick, maar ik voel dat ik nu nog even door moet lopen. Nadat het pad plotseling een scherpe bocht maakt zie ik tot mijn verbazing ineens een oude telefooncel staan. Een dikke tak van de oude boom die ernaast staat steekt er dwars doorheen.
“Volgens mij is er een lichtje aan in die telefooncel,” merk ik verwonderd op. “Zou hij nog werken dan?” Terwijl ik ernaartoe loop schiet er vlak voor mijn voeten een eekhoorntje weg. “Heb jij soms ook net een telefoontje gepleegd?” grinnik ik. Dan trek ik de deur van de telefooncel open, wat gelukkig soepel gaat. De tak is precies door de zijkanten van de cel gegroeid, niet door de deur. Tot mijn verrassing vind ik er een mobieltje, leunend op een houten plankje. “Nou ja, dat werkt ook,” mompel ik, toch wel een beetje teleurgesteld dat er niet zo’n gave ouderwetse draaischijf telefoon hangt.
Nog voor ik kan bedenken wie ik wil bellen begint het mobieltje te rinkelen. “Ha, toch nog iets ouderwets,” lach ik. Ik neem het gesprek aan, benieuwd wie het zal zijn.
“We hebben je bestelling ontvangen,” hoor ik aan de andere kant. “Je ontvangt per post je cadeau.” De verbinding wordt direct verbroken. Verbluft blijf ik even naar het scherm staan kijken. Ik kan me niet herinneren iets besteld te hebben. Weer hoor ik gerinkel, het is een andere toon. Het duurt even voor ik besef dat er aan de deur wordt gebeld.
Snel spring ik op om open te gaan doen. Er staat een bezorger, met een groot boeket bloemen. “Mevrouw Peters?“ Ik knik en krijg de bloemen in mijn handen gedrukt. “Fijne dag,” groet hij en loopt weer naar zijn bestelbus.
Ik doe de deur dicht en loop langzaam terug naar mijn kamer, ondertussen zoekend naar een kaartje. Het zit met een klein houten knijpertje aan een van de blaadjes van een grote roze pioenroos.
“Lieve vriendin, zomaar een cadeautje voor jou. Ik denk veel aan je en ik vind het jammer dat ik niet wat vaker bij je langs kan komen. Binnenkort kan ik weer reizen en dan kom ik logeren. Liefs en een knuffel. Jet.”
Met tranen in mijn ogen laat ik me ik in de stoel bij de witte muur zakken. Het beeld van de telefooncel in het bos bij het beekje komt weer terug. “Bestelling ontvangen zei die stem…” De laatste weken heb ik inderdaad een paar keer aan Jet gedacht en in mezelf gewenst dat ze snel weer eens langs zou kunnen komen.
“Dank je wel voor dit prachtige cadeau,” zeg ik hardop. “Ik had me niets fijners kunnen wensen.” Op de witte muur gloeit het schouwspel van de zachte kleuren weer op door de zon die ineens volop gaat schijnen.
Foto: Jon Tyson op Unsplash https://unsplash.com/photos/9KqB3BuIOLs