Eigenlijk bleef hij altijd liever op de achtergrond. Zeker, zijn vaardigheden werden geprezen door alle klanten en velen van hen waren inmiddels gewend aan de grillige littekens die zijn gezicht ontsierden. Het verholen medelijden maakte hem echter nog steeds ongemakkelijk. Ook aan het openlijke staren van kleine kinderen kon hij moeilijk wennen. Hij bleef schuw.
Vandaag zou daar verandering in komen. Lyndon had al zijn moed bij elkaar geraapt en een uitnodiging verzonden aan de belangrijkste klanten van het atelier om een bijzonder nieuw instrument aan hen te tonen. Lyndon dacht terug aan hoe hij dit avontuur was begonnen. Maanden geleden gebeurde het, terwijl hij op zoek was naar een stuk beukenhout.
Hij had zijn zoektocht al bijna opgegeven, toen zijn blik op een stapel oude lappen viel. “Misschien …” mompelde hij. Hoestend vanwege de stofwolk die hij veroorzaakte rommelde hij tussen het samenraapsel van spullen dat eronder lag.
“Au!” Iets scherps prikte in zijn vinger. Nog mopperend omdat hij zich had bezeerd keek hij wat er op de grond lag. Daar, naast een dikke plank, waar een grote spijker uitstak, zag hij het. Een houten kistje. Lyndon pakte het op. Er hing een verweerde sleutel aan de handgreep. “Dit is echt vakwerk, prachtig,” zei hij. “Wat zou erin zitten?” vroeg hij zich terwijl hij het deksel opende. Wat hij daar zag verraste hem nog meer dan het kistje zelf. Een zeer gedetailleerde tekening van een luit, een verzegelde brief en een verdorde roze roos. Lyndon pakte de brief. Na een korte aarzeling verbrak hij het zegel.
“Mijn allerliefste Rosa, aanschouw dit instrument waar ik met heel mijn hart aan heb gewerkt,” las Lyndon. Birk, de briefschrijver, verklaarde in bloemrijke bewoordingen zijn liefde voor Rosa. “Snel als de wind zal ik deze luit nu voor je maken,” stond er in zwierige letters.
Met de vondst was er in Lyndon een oud vuur aangewakkerd. Al jaren koesterde hij de wens een eigen muziekinstrument te maken. Nu wist hij het, deze luit ging hij maken. En zo had hij al die tijd elk vrij moment geschaafd, geschuurd en geverfd. Een sculptuur van een mooie vrouw sierde het uiteinde van de hals, net als bij Birk.
Als Lyndon zich al zorgen had gemaakt over de reacties van zijn klanten dan verdwenen die op het moment dat hij de Rosa onthulde. Iedereen was vol lof. Met opdrachten voor 5 Rosa-luiten op zak brak er een nieuwe tijd aan voor Lyndon. “Nu zal ik me niet meer verschuilen,” beloofde hij zichzelf.
Foto’s van Unsplash – Birmingham Museums Trust: “Musica (Melody)” by Kate Elizabeth Bunde
-Dit verhaal is gepubliceerd in het decembernummer van het Vriendenmagazine van het ISVW-