Waarom ik de pluisbloemen met verhalen-zaadjes eraan nu wél opvang, terwijl ik ze vroeger langs me heen liet zweven
In mijn hoofd zweven altijd kleine verhaaltjes rond. Soms groeien ze uit tot een groter, langer verhaal. Heel vaak blijven het korte fragmenten, een glimp van een verhaal. Voorheen vond ik dat vervelend, en wees ik al die korte fragmenten eigenlijk af. Want: “Ik heb geen tijd genoeg om al die fragmenten die ik opvang uit te werken tot dat grote(re) verhaal dat erachter naar me lonkt” was mijn gedachte.
Een tijdje geleden, laten we zeggen in het late najaar van 2022, begon er iets te veranderen. Ik voelde de diepgewortelde wens om die glimpjes wél op te vangen. Ik voelde hoe ik met die kleine glimpjes iets wilde doen, iets kón doen. Luisterend naar mijn intuïtie begreep ik langzamerhand dat het mijn wens is om die inspiratie te delen. Om jou te laten delen in die glimpjes, zodat jij misschien nét vandaag, op die ene dag dat je een beetje vast zit in je eigen schrijf-routine, een klein zetje krijgt zodat je (weer) geïnspireerd raakt.
Ik weet uit ervaring hoe lastig het kan zijn om eigenlijk elke dag te gaan zitten en iets te schrijven. Want iedereen die op wat voor manier dan ook creatief bezig is weet dat je dat het beste kunt doen. Hoe klein het ook is, hoe kort je ook maar de tijd hebt, als je elke dag aandacht geeft aan jouw creativiteit bloeit het meer en meer op. Ik schreef er eerder hoe ik foto’s gebruik als Schrijfsprankjes. Die glimpjes van verhalen, ik zie het als de pluisbloemen die door de lucht zweven. Zo zie ik het nu. Ik realiseer me dat ik ze natuurlijk langs me heen kan laten zweven, zoals ik altijd deed. Dat ik er dan ook van kan genieten hoe mooi ze zijn. Maar, mijn hart vertelt me dat ik ze ook voorzichtig uit de lucht kan scheppen, ze in de palm van mijn hand op kan vangen. Dan kan ik van heel dichtbij genieten van de schoonheid. Dan kan ik mijn creatieve hart ermee laten voeden. En dat voelt heel erg prettig kan ik je zeggen.
Een Dixit-kaartje als inspiratie voor een verhaal. Heerlijk om te doen, als vingeroefening voor de dag. Op mijn blog schrijf ik er nog wat meer over – een link staat in mijn bio 👆🏻🔗 Het gesprek tussen deze vier mensen? Zo ziet dat eruit in mijn fantasie 😊
“Als wij de blauwdruk zouden begrijpen, kunnen we deze boekrol dan maken?” vraagt Iris.
“Ja, maar wat zal het met ons doen? Weten we zeker dat we dit labyrint in willen gaan?” vraagt Leo.
“Het was mijn visioen,” zegt Opal. “Ik zal voorop gaan, jullie beschermen.”
“We heben de platinum beschermhuls nu al,” vult Iris aan, die de huls omhoog houdt. “En jij lijkt de juiste papyrus vellen te hebben, Leo.” Ze kijkt hem onderzoeken aan.
“Dat klopt,” knikt Leo. Het blijft even stil.
“Ik kan het labyrint tekenen.” De stem van Edward klinkt zelfverzekerder dan hij normaal is. “Het glinstert als ik er aan denk. De schetsen van Opal zijn al een goede leidraad.”
“Dat is dan afgesproken,” zegt Opal gedecideerd. “Morgen beginnen we.”
😊 En jij? Hoe zou dat er in jouw fantasie uitzien?