Ik vind de brief als ik het dressoir aan het opruimen ben. Hij is aan mij gericht, maar het zwierige handschrift herken ik niet. De randen van de envelop zijn al vergeeld. Hoe lang zou hij hier eigenlijk al gelegen hebben? Ik ga op zoek naar een briefopener en open de envelop. Toch aarzel ik even voor ik het papier eruit haal. Mag dit, wil ik dit wel lezen? Mijn nieuwsgierigheid wint het al snel. ‘Oké, laat maar eens zien,’ zeg ik.
Categorie: Verhalen
The gift in the phonebooth
I can look at this wall for hours. The sunlight that falls through old windows paints beautiful, softly colored stripes on the wall. Whenever the light changes there are different shadows. And then the colors, they are never really the same it seems. - A short story inspired by a photo -
Het verhaal van Xan’Typpe De Witte
Onlangs kwam ik op het spoor van een voor mij heel nieuw fenomeen: de Solo Journaling RPG. Voor wie er niet zo bekend mee is: RPG staat voor Role Playing Game. Die spellen worden veelal gespeeld in (grote) groepen, en ik twijfelde altijd of ik daar iets mee wilde doen, vanwege het hoge gehalte van gevechten en monsters. Maar, ik ben een groot liefhebber van fantasy, verhalen vertellen en schrijven. Dat er dus zoiets bestaat als een 'journaling' spel, wat ook nog eens 'solo' kan worden gespeeld, dat wilde ik graag beleven. Ik kocht het spel “THE MAGUS" - A solo tabletop journaling RPG” gemaakt door Momatoes.
De trein die eigenlijk niet zou komen
Zachtjes hummend stond Harry Krok op perron 1 van het station op de Bloemenstraat. Al zijn reispapieren zaten veilig in de helderblauwe rugzak op zijn rug. Zijn koffer stond naast hem, die was bijna te zwaar om te tillen. Gisteren stond de koffer op ontploffen nadat hij alles had ingepakt, dus daarom had hij er een stevige leren riem omheen gebonden. Nu kon er niets meer mee gebeuren.
Een lang gekoesterde wens
"Eigenlijk bleef hij altijd liever op de achtergrond. Zeker, zijn vaardigheden werden geprezen door alle klanten en velen van hen waren inmiddels gewend aan de grillige littekens die zijn gezicht ontsierden. Het verholen medelijden maakte hem echter nog steeds ongemakkelijk. Ook aan het openlijke staren van kleine kinderen kon hij moeilijk wennen. Hij bleef schuw."