De lucht was blauw, zo'n prachtige tint die je alleen in de herfst ziet op een zonnige dag. Een kleur die wel wat weg heeft van de zee. Jasmijn stond in de keuken. Daar was het uitzicht het mooist, kon ze onbelemmerd ver kijken. "Als ik er naar toe vlieg, hoog daar boven, zou ik er dan in kunnen zwemmen?" vroeg ze zich af.

Eindelijk zat ik er weer eens. Op mijn favoriete plekje vlakbij het raam. Een kop hete thee bij de hand. Het boek dat ik al maanden geleden had gekocht lag binnen handbereik. "Alleen de kaarsen nog even aansteken," bedacht ik me.

“Volgens mij is er een lichtje aan in die telefooncel,” merk ik verwonderd op. “Zou hij nog werken dan?” Terwijl ik ernaartoe loop schiet er vlak voor mijn voeten een eekhoorntje weg. “Heb jij soms ook net een telefoontje gepleegd?” grinnik ik.

"Het knerpen van de stenen onder mijn schoenen klonk onmogelijk hard in mijn oren. " Een kort verhaal.

“Papa, wil je me helpen vandaag?” Helena kijkt haar vader wat verlegen aan. “Maar natuurlijk, mijn lieve dochter. Wat is het wat niet lukt?” Helena schuifelt wat, kijkt naar haar voeten. “Ik heb beloofd dat ik een cadeau voor de moeder van Patrick zal maken. Iets moois, glimmend en bijzonder.”